Zofia Gebhard ‒ Wyspa

Nawet jeżeli się nie wie, że przez lata projektowała stroje, które zdobywały medale na międzynarodowych pokazach, nawet jeżeli się nie widziało, jak chodzi ubrana, niczym element scenografii do własnej sztuki, po jej rysunkach i kolażach poznać, że jest stamtąd.

Żurnalowa kreska, teatralne pozy, ekstrawaganckie skojarzenia, szybki sznyt kontrafałdy, koronka obok metalowej śrubki, płyta CD niczym mapa kosmosu, błysk akwareli, przymglona sepia fotografii ‒ gorsety, kapelusze, maski, dłonie. Nie, nie dłonie, długie rękawiczki. Niczym skrzydła wychylają się spoza passe partout, wystają, powiewają.

A oto credo: wyspa (a może statek?), której strukturę tworzą zdjęcia rodzinne ukształtowane w jakiś dziwny, wielopostaciowy organizm, a zarazem byt osobny. Osobny wobec bezmiaru wody, po której dryfuje. To znamienne wyznanie – jestem podłączona, ale zarazem rozdzielna. Podążam przed siebie, ale tęsknię.

Nostalgia jest nicią i nutą. Krąży, osiada. Wsącza się i wysącza z tych nagromadzeń pamięci i materii, które Majka przeistacza w rysunki, kolaże, malunki, płaskorzeźby. A właściwie w pełne mrocznego uroku kompozycje z ziół, wrotyczu, jagód cisu, szczypty chmielu...

W zaklęcia.